Teruel we wschodniej Hiszpanii jest trochę, jak włoska Werona żyjąca legendą o Romeo i Julii, fot (cc), Visentico / Sento
Wizytę w Teruel rozpoczęłam od…westchnienia kochanków. I powiem Wam, że był doskonały: słodki i zarazem słony…Do tego ciepły i kruchutki. Szkoda tylko, że – jak każde ciastko – musiał być nieco kaloryczny. “Westchnienie kochanków” to nic innego, jak nazwa jednego z najsłynniejszych przysmaków Teruel – miasta, które słynie z historii o pewnej nieszczęśliwej miłości…
Teruel w Aragonii (zobacz na mapie), to taka hiszpańska Werona. Oprócz wielu zabytków, do obu miast turystów przyciąga legenda o młodych kochankach, którzy, umarli z miłości.
Teruel słynie również z architektury mudejar, czyli łączącej elementy chrześcijańskie i mauretańskie, fot (cc), Luis G. Cabello
Legenda o kochankach z Teruel
Chłopak wzbogacił się, jednak “happy endu” nie było. Jak się pewnie domyślacie, spóźnił się o… jeden dzień. Gdy wrócił do Teruel, Izabela była już żoną innego.
Zrozpaczony poprosił ukochaną o ostatni pocałunek. Mimo ogromnego uczucia, jaki dziewczyna do niego żywiła, odmówiła, chcąc dochować wierności mężowi.
Diego załamuje się i umiera z rozpaczy. A Izabela? Ona umiera niewiele później, bo już podczas pogrzebu ukochanego, w trakcie składania pożegnalnego pocałunku.
Recepta na wieczną miłość?
Diego i Izabela pochowani są w Mauzoleum Kochanków w Teruel, fot. (cc), SantiMB
No dobrze, nadeszła wreszcie pora wyjawić Wam hiszpańską receptę na wieczną miłość… Jak głosi legenda, każda zakochana para, która odwiedzi Mauzoleum Kochanków zapewni sobie głębokie i szczere uczucie aż do grobowej deski.
Nie znam statystyk, ile małżeństw z całego świata decyduje się na taką podróż “po wieczną miłość”. Wiem jednak, że w swoje rocznice ślubu przybyła tu japońska para cesarska, władcy Belgii, Hiszpanii oraz Wielkiej Brytanii.
Czyżby jednak coś w tym było? Oczywiście!…………dobry chwyt marketingowy tych, którzy dbają o rozwój turystyki w Teruel:)
In vulputate felis vel odio porttitor lobortis. Vivamus interdum efficitur leo, quis dictum lectus. Fusce convallis risus non lectus aliquam malesuada. Vestibulum vehicula, felis ac porttitor viverra
Jak to wszystko cudownie brzmi 😉 Z każdym takim wpisem coraz bardziej chcę wylądować w Hiszpanii 😉 No cóż, muszę się ćwiczyć w mojej cierpliwości, bo jeszcze trochę czasu pewnie minie 😉 W każdym razie o Teruel nigdy nie słyszałam, ale brzmi bardzo ciekawie 😉 Chętnie bym się tak wybrała pozwiedzać i nawet skosztować westchnienia kochanków 😉
Bardzo ciekawa i romantyczna historia 😛
W sam raz na Dzien Zakochanych
@Justa: dziękuję:) Tekst miał się pojawić za tydzień, ale skoro dziś Walentynki, to przestawiłam trochę harmonogram:))
@Paulaaa: kto wie, może i Tobie na studiach uda się wyjechać na kilka miesięcy do Hiszpanii. Erasmus, praktyki…sporo jest możliwości, a Hiszpania czeka:)))
Spróbuję w najbliższym czasie wrzucić przepis na westchnienie kochanków;) Bardzo smaczne:))
Aniu – no w najbliższych planach właśnie pojawia się perspektywa Erasmusa, chociażby na praktyki, bo już nie mówię o studiowaniu. A w przyszłości mam nadzieję, że wyląduję tam na dłużej 😉 A tymczasem tymi obrazkami aż dałaś mi motywację, żeby usiąść w końcu trochę do hiszpańskiego i odświeżyć wiadomości 😉
@Paulaaa: jeśli będziesz miała możliwość wyboru miasta na Erasmusa, to polecam Kadyks w Andaluzji:)Miłej nauki!
ja tam wierzę w takie rzeczy, na Korfu przepłynęłam Kanał Miłości zgodnie z legendą i poznałam za jakiś czas swojego męza:)
@Ola: o proszę:)) To może i mi się sprawdzi:))
No jeżeli będę miała taką możliwość to pewnie skorzystam skoro polecasz. Najpierw muszę zająć się maturką i skończeniem liceum, potem dostaniem się na studia i wtedy będę się dokładnie dowiadywać gdzie, co i jak 😉 Ale każda wskazówka na pewno się przyda 😉
@Paulaaa: polecam się na przyszłość w takim bądź razie:)
A Ty już po studniówce?:)
Ojjj na pewno skorzystam kiedyś z Twojej wiedzy, na pewno 😉 Szczególnie, że Hiszpania marzy mi się od strasznie długiego czasu 😉
Tak, 28 stycznia miałam 😉
@Paulaaa: Fajnie, ja niedawno wspominałam moją…gdy czytałam o rozbiórce Kaskady:)
No ja akurat miałam w Operze Nova 😉
@Paulaaa: Zazdroszczę, bo nasze miejsce było, łagodnie ujmując, mało klimatyczne:)
No u nas klimacik był, a teraz dodatkowo się cieszę, bo właśnie się dowiedziałam, że film i zdjęcia już są, więc zaraz jadę odebrać i biorę się za oglądanie 😉
och.. jak pięknie.. wiesz, ja chyba mięknę, bo choć walentynek nie obchodziłam i nie obchodzę, co raz bardziej lubię obejrzeć jakiś wyciskacz łez, żeby pochlipać sobie do poduszki albo mężowi na ramie.. o tej historii wcześniej nie słyszałam, ale teraz, już wiem, gdzie zaciągnąć lubego, jakbyśmy się pojawili w Hiszpanii… (tak na wszelki wypadek 😉 )
No, nic tylko przy najbliższej wizycie w Hiszpanii będzie trzeba zaciągnąć narzeczonego do Teruel !!:):) a historie miłosne nieodmiennie uwielbiam, jak ckliwe by nie były, dlatego też wcale nie przeszkadzają mi walentynki 🙂
niesamowite 🙂 ładnie dopasowałaś to w Walentynki! lubię Aneczko te Twoje odnośniki do map! Lubię wiedzieć, gdzie co i jak! :> Historia mi się spodobała, mam nowe miejsce w Hiszpanii do odwiedzenia!
Nie znałam tej opowieści 🙂 Romeo i Julie oczywiście znam, nawet byłam w Weronie i zwiedziłam sobie dom bohaterki dramatu 🙂 A ciacho bym chętnie zjadła 🙂 Uwielbiam słodycze.. Niestety 🙂
Fajna historia 🙂 I zazdroszczę pogody! 😉
Aniu, czytałaś ten artykuł o Hiszpanii może ?
http://etraveler.pl/strefa-podroznika/europa/hiszpania/hiszpania-odkryjmy-ja-razem-na-nowo,artykul.html?material_id=4f2fd7e8b564da5822000000
a jeśli tak, jak go oceniasz?
Pozdrawiam 🙂
Konrad
A najważniejsza informacja maczkiem pod zdjęciem 🙂
ojej, no a wszystko to kasa, biedny Diego…
Izabela też… proza życia, jak to mawiają. Oli sprawdziła się przepowiednia, więc szanse na sprawdzenie innych przepowiedni wzrastają, taka jest moja teoria 🙂
@Konrad ja czytałam. Niestety bez żadnych ciekawych odkryć. Spodziewałam się czegoś lepszego…Może dlatego, że wszystko to się powtarza ciągle. Niemniej jednak o Hiszpanii zawsze z chęcią czytam, więc i plusuję.
@Paulaaa: mam nadzieję, że filmik się spodobał:)
@itooktheroadlesstravelledby: ale koniecznie mi musisz obiecać, że jak już z takieeego daleka przylecicie do Hiszpanii, to i do Sewili wpadniecie:)) Obiecujesz? Poszukam Wam nawet jakieś romantyczne klimaty na mieście, choć takiego Mauzoleum to u nas nie ma:)
@kama: no proszę, jaka romantyczna ekipa przy blogu się znalazła:)Nie pozostaje mi nic innego jak życzyć wiecznej miłości:)
@Aldona: ja mam tak samo, nie lubię czytać o miejscu nie wiedząc, gdzie leży:) Oj ja coś czuję, że Ty po prostu będziesz musiała zrobić porządny tour po całej Hiszpanii, bo co region to ciekawiej:) Mam nadzieję, że wrócisz tutaj niedlugo:)
@AsiaB: pamiętam, że byliśmy w Weronie z wycieczką z liceum i że strasznie wielu turystów kręciło się pod balkonem:) W Teruel było dużo spokojniej:) Ciasteczka były przepyszne! A jakie piękne mudejarowe wieże tu stoją!
@Kasia: tak własnie a propos pogody…w Sewilli już można się opalać! To mój rekort jesli chodzi o luty:)
@nonnobis: na rozwinięcie maczków będzie pora:) Na wiosnę:)
@Konrad, Aldona: nie znałam, ale już przeczytałam. Niestety mam podobną opinię. Tekst jest OK, merytorycznie nie ma błędów, ale zbyt ogólny…Konrad, a Tobie się podobał?
@Agata: taak, jak zawsze.. i nawet nie można pomarudzić “takie mamy czasy”, bo rzecz miała miejsce tyle wieków temu:)
no no, o tym mieście jeszcze nie czytałem – świetny artykuł 🙂
@Franc: dziękuję!
Zajrzałam do Ciebie i..taka niespodzianka, uwielbiam Eze:) pozdrawiam!
Ja z małym pytaniem niezwiązanym bezpośrednio z tematem – kiedy możemy liczyć na kolejne wspaniałe podcasty z hiszpańskiego 🙂 Pozdrawiam i dziękuję bardzo za te już istniejące 🙂
Michał
@Aniu, super. Mudechar mię rulezuje.
Tam zdajsie jakaś bitwa była też w okolicy. W zimie, mróz, kilka miesięcy, jeśli mnie pamięć nie myli.
(przepraszam, to jest po prostu trolling pisać takie zgorszenie w tak różowosłodkim temacie;)
Piękny blog, piękne zdjęcia!:) super:)
Bardzo ciekawe miejsce :]
Nie ma za co 😀
To super, że trafiłem w gusta z Eze, zapraszam częściej :]
Dla sprostowania: nie jest tak romantycznie. Kochankowie nawet po śmierci nie trzymają się za ręce – ich alabastrowe dłonie są od siebie nieznacznie oddalone.